"...
Önce de sormuştum sana eski mektuplarımda,
böyle dönünce insan doğduğu yere yıllar sonra
ve yaşarken eski günleri, hızla yaşlanmıyor mu,
bir yandan gençleşse de?
Cevat Çapan "
Bu dizeleri hatırladım birden, ağrıyan başımı dindirmek için uzandığım yatakta, yıllar önce karşımdaki tahtaya yazdıklarımı okuduktan sonra.. Uçuşan hatıralardan sonra aynanın karşısına geçip tekrarladım.. Sonra güldüm bakıp kendime, ta ki Edip Cansever arkamda belirip sorana kadar:
"İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine?"
Ağlamayı gülmek sanıyorum belki de Edip Abi? Ağlamayı gülmek sayıyorum yada?
Gözyaşlarımı siler misin peki Edip Abi?
