+

  Kabullenmem gereken gerçekler var. Tek başıma başa çıkamayacağımı anlıyorum artık. Evet, güçlüyüm, ama desteğe ihtiyacım var, tıbbi bir desteğe. Vücudum verdiği alarmları arttırdı. Ben hayata karışmaya kalkarken o beni durdurmaya çalışıyor. Nerdeyse bir sene önce yine bir hayal kırıklığı daha sonrasında "Kimseye ihtiyacım yok benim" fikriyle doğan mikrop o kadar büyüdü, vücudumu kapladı ki, artık söz geçiremiyorum kendi beynime bile..

  Sevgili küçümsediğim, hatta alay edip küfrettiğim Psikiyatri Ana Bilim Dalı;
  
  Kendimi herşeyimle kabullenip yeniden sevmeme, hayatımı yaşamaya değer bulmama yardımcı olur musun? İnsanlar mı? Hayır, insanları sevmek istemiyorum, ne de güvenmek.. Hayır hayır, tamamen reddetmek değil bu herkesi!.. Sadece artık korumak istiyorum yaralı ruhumu.. 
  Tamam, peki peki, itiraz yok.. Hadi başlayalım artık, bir an evvel başlayalım..