Hemen Döneceğim

  Biliyordum yolunu mutsuzluğun, ve mutluluğun da.. Ben gece uyuyabildiğimde; mutluyum mesela.. Sabah erken uyanıp, okula gitmek için hazırlanırken; mutluyum.. Dersteyim veyahut, gözlerim hocada, elimde kalem peşinden koşuyorum cümlelerin; mutluyum.. "Kirayı yatırdım, aidat tamam, ama faturalar bekleyecek bir hafta, kesilmese bari" ; ama mutluyum. Çünkü umrumda. Bu blogun adı Non Curo (Umrumda Değil) ama umrumda olmaması gereken şeylerin yüklemi artık bu; mutluyum. Aklımda bir adem yok; mutluyum.. Ama bu gece mutsuzluğu özledim belli ki.. Kadim dostumu, salt gerçeğimi.. Daha önce de demiştim; mutsuzluğum beni mutlu ediyor.. Bir tarz meselesidir aslında mutsuzluk, bir tercihtir kimileri için.. Benim için de öyle ama kaybetmiştim bir zaman mutluluğun yolunu.. Öyle oldu mu kötüdür mesela.. İnsan kayboldukça daha da kaybolası gelir.. Oysa ben kaybolmaktan yoruldum.. Ölmekten ve öldürmekten.. O kelimeyi tedavülden kaldırmaya çalışmaktan yoruldum.. İşin ilginç yanı tesadüf -diye birşey var mı bilmiyorum ama- bu ya her yerde karşıma çıkıyor.. Bensiz olmaz der gibi.. Doğru sensiz olmaz ama senle de olmuyor ki.. Tamam tamam, yeter bu kadar, fazla uzaklaşmadan geri dönmeliyim ben, uyumalı ve yaşamaya devam etmeliyim..

  Saygılar efen'm..