Öyle cümleler var ki parmaklarımın ucunda.. Ama yazamıyorum.. Tanrı biliyor işini ama neme lazım.. (Yolları nerede kıracağını hele..) Birbirine zıt yüzlerce duygu içindeyim.. Aldığım nefesler içimde parçalanıyor.. Bu sözleri kimse anlamasın diye yazıyorum, kimsenin hissine tercüman olmasın bu sözler.. Bu sözleri bana yoldaş olsunlar diye yazıyorum. Yalnızlığa alışmıştım oysa ben, neden bana yalnız değilmişim gibi davrandın ki. Ve neden eskiden de yalnız bıraktın aniden. Sus tamam, biliyorum cevabı. Insandın sen de. Ben seni doğa üstü sanmıştım. Ve doğa üstü varlıklar iki yüzlü olmazlardı. Tanrım, kendi ağzıma sıçmak istiyorum, bir mucize daha lütfen!