Perde!

Son sahne senindi.. Ya yüzünü görecek, yeniden inanacaktım masallara ya da kendimi tokatlayarak uyandıracaktım son uykumdan.. Açık renk bir takım elbise vardı üstünde -60 li yıllardaydık sanki-.. Uzun bir pardesü asılıydı köşede.. Yüzünü hiç görmedim.. Hayal ettim sadece.. Pardesünü giydin, şapkanı taktın.. Ağır ağır yürürken sen karanlığa ardından seslenmek istedim: Bayım, durun! Durun, insanlığınızı düşürdünüz! Insanlığımı düşürdünüz! Son cümleyi kurarken ben sahne boştu. Duvarlara çarpıp bana geri gelmişti sözlerim, tıpkı ruhum gibi.