Saat 6. Çok soğuk. Perdeyi açtım, günün ışımasını bekliyorum. Bir sahlep iyi gider mi? İnsan içini ısıtan şeyleri zaten hep sevmiştir. Ben de seviyorum. Ama içim uzun süredir ısınmamakta kararlı. Oysa kararlı olmak benim unuttuğum birşeydi hani?
Ne uzanan ellere, ne de hayallerime değememekten yakınıyorum. Sen kadın; çok uzaklardan ara sıra kelimelerle bana seslenen kadın.. Kitaplar, diyorsun.. Kitaplar, evet.. Benim de unutmadığım tek şey onlar kadın.. Öyle haklı cümleler ki yazdıkların. "Yaşam sebebiyetleri" diyorsun. "Yaşam ki birinin parmak uçlarında, birinin yaşanmışlığında. Yerimize onlar yaşıyor. Bizimkisi ne oluyor?" diyorsun. Bizimkisi bir sarkacın ucunda kadın. Gidiyor, geliyor, gidiyor, geliyor. Ne sarkaçtan ayrılmaya niyetli ne de daha hızlanmaya. Gidiyor, geliyor,gidiyor, geliyor. Hayatlarımıza gidip-gelenlerden feyz alarak belki. Ne zaman bıkar dersin? Bir rahatlama gerek. Hayatlarımızın boşalması gerek be kadın. Yanılıyor muyum? Yanılmayı severim ben, bunu biliyorsun.
